Een warme tropische 7 strijkt langs mijn gezicht. Mijn kite beschildert als een penseel de strakblauwe hemel. Lichtblauw water zover als ik maar kan kijken, donkere plekken rif schieten onder mijn board door. No place for mistakes. Het water is als een azuurblauwe glasplaat. Met om de 150 meter langzaam bewegende rimpels. 18 seconden golfperiode, 6 ft springschans heaven. Het gezoem van een motorbootje in de verte. Vast op weg naar een snorkelspot. Ik stuur mijn kite richting de horizon. De eerste schans meldt zich. Even is alles stil, 100% pure freedom, 7, 8, 9 seconden zweef ik als een blij kind Door de lucht, en dan kom ik kom met een bonk neer. Verwilderd kijk ik om me heen, ik lig op de grond naast mijn bed, een föhn ligt in mijn gezicht een tropische 7 te blazen, ik heb mijn lamp als een bar in mijn handen vast en draag mijn muur als een board aan mijn voeten. Mijn rolgordijn klappert in het raam. Een beetje teleurgesteld kijk ik om me heen, van de tropen naar een slaapkamer in Noordwijk in nog geen halve seconde. Ach er zijn slechtere plekken. Alles voorbij Leiden wordt al lastig. Denk ik dan maar. De wind speelt met mijn dakpannen, das toch zeker een 6je hoop ik blij.
Even uit het raam kijken, mijn ogen zoeken direct Huis ter Duin. Ja, de vlaggenmast is plat, dus zeker een zes. Net onder mijn middenrif vormt zich een zenuwachtige brok energie. De energie die alleen watermensen kennen. Langzaam beweeg ik mijn nek van link naar rechts en voel net boven mijn ruggegraat waar vroeger mijn kieuwen hebben gezeten. Langzaam rek ik mijn rugvinnen op en strek mijn kuitstaartspieren. Snel schiet ik via de tandenborstel, langs de douche naar de koffiemachine. Shit pakken, in de schuur en sprinten naar het strand. 2 straten over steken, en de rust om je heen wordt merkbaar. Niet bij mij hè. T is zo’n dag . Eentje die in de boeken gaat. Rennend neem ik de Laatste bocht en boem, ogen op het water. Er zijn er al een paar op. Seht gut auz nah. Ik storm het strand op. Het zand bijt me verwelkomend in mijn handen en gezicht. Een gevoel van thuis komen. Snel kite oppompen, lijnen uitlopen, de wind en het zand bespelen mijn kite, het is een bekend geluid, het geluid van het begin van een vette sessie. Board in mijn hand, kite omhoog, het zandorkest het wordt stil. Het water naderend , draait de brok energie zich uit mijn middenrif en schiet maar mijn kaken, een lach tekent zich van oor tot oor. Die gaat er zeker 3 uur niet meer af. Board aan mijn voeten, kite richting vrijheid. Lichte spanning op de armspieren, benen en rug, de meeuwen begroetend schreeuw ik het uit. Oh Yeaaahhh! Wat je ook zegt , Wat ik ook moet! En wat je ook verwacht! Ik ben doof , want ik ben een watermens dus eigenlijk een vis, en een vis heeft geen oren.